Ang Babaeng Balisa at Problemada

Ilang araw ko ring pinag-isipan kung dapat bang aking mga saloobin ay sa papel isulat. Ilang araw ko ring sinubukan ngunit sa huli ay laging hindi nangyayari. May ideya ka na ba kung gaano katindi ang kaguluhan sa loob ng aking isipan? Sa tuwing hawak ko na ang panulat at ang papel, ang mga salita, bagay o mga pangyayaring laging sumisigaw na waring sa akin ay nagsusumamo ng pansin ay bigla na lamang nawawala na parang bula. Bakit? Natatakot ba na sila ay sa papel mailapat? Bakit? Natatakot ba sila na kapag sa papel ay matagumpay na nailipat ay sa wakas ay matatapos na ang sa akin ay kanilang paggambala? “Sana nga.” Wari ng aking isip. “Sana nga talaga.” Isa pa nitong sambit.

Kaya naman heto ako at sumusubok. Pinag-isipan ko pa kung ito ba ay aking isusulat sa wikang tunay na aking salita o sa wikang banyaga na tunay na hiram lamang. Sa anong wika ko nga ba lubos na maipapahatid ang aking tunay na saloobin? May mga tanong na naman na biglang dumating at sa akin ay gumugulo. Handa ba ako na aking mga diwa’t damdami’y ipaalam o ipabasa sa ibang tao? Paano kung husgahan lamang nila ako? Ipapaskil ko ba ito o sarilihin ko na lang ulit at hayaang nakaipit sa pahina ng kwadernong aking pinagsulatan?

Teka, ito ay kailangan ko nga talagang pag-isipan. Kaya naman ako ay tumayo, lumabas ng aking kwarto at sa kusina ay nagtungo. Kumuha ng isang malaking babasaging baso, naglagay ng mga yelong hugis kwadrado, ibinuhos ang likidong kulay itim na kilala sa tawag na kape at saka kumuha at nilagay ang pahabang metal na gamit pangsipsip. Kumuha na rin ako ng bilog na platito at naglagay ng tatlong pirasong pandesal at pagkatapos ay pumanhik na pabalik sa aking silid. Inilapag ang mga dala sa ibabaw ng aking munting mesa, kumagat ng pandesal at sumipsip ng kape na bahagya ng lumamig. Kinuha ang panulat, hawak ito, ipinuwesto ang kamay sa ibabaw ng kwaderno upang ang isinusulat ay maipagpatuloy ngunit . . . ano na nga ba ulit ang aking isusulat?

Hindi ko maalala. Ikaw na nagbabasa, alam mo ba? Pakisabi naman baka sakaling sa aking isip ay bumalik.

Wala na. Wala na talaga. Sabaw na naman ang utak ng babaeng balisa at problemada.

Dismayado. Inubos ko na lamang ang aking malamig na kape sa isang dire-diretsong pagsipsip gamit ang metal na istro sabay wari sa sarili “Paano na?” Maisusulat ko pa ba ang mga binalak kong isulat? Maiaalis ko pa ba ang mga diwang gumugulo sa isipan patungo sa puting pahina ng kwadernong ito? Pinalipas ko ang ilang sandali habang blangkong nakatitig sa puti kong pader, nagbabaka sakaling may sagot na dumating. Ngunit wala. Wala talaga. Kaya naman nagkibit-balikat na lamang at saka nagsabing “Baka mamaya. Baka bukas. Malay natin.”